مسی دونا ...

مسی دونا و ...

فوتبال در کنار شادابی و نشاط، تحرک و اجتماعی بودن، جمع نگری و همدلی و... فایده و نتایج مثبت بسیاری دارد ولی چنانچه ظرفیت ها و خودسازی و شخصیت و اخلاق را از آن جدا کنید چیزی جز سرگرمی و گذران وقت و اگر از اقبال روبرو شوید پول و سرمایه و شهرت، عایدت نمی شود که البته چندان ماندگار نخواهد بود.

رسانه ملی که نقش دانشگاهی و اثرگذاریش بر کسی پوشیده نیست و دیگر بخش های رسانه ای دچار غفلت هایی می شود که نیازمند توجه و بازنگری است. برای روشن شدن موضوع فقط کافی است مسابقات فوتبال باشگاه های اسپانیا، انگلیس و ... را دیده باشید و در کنار آن گزارش ضعیف و کم خرد و اندیشه بعضی از گزارشگران را اضافه کنید بعد بازتاب های آن را در سطح جامعه ملاحظه فرمایید.

متاسفانه نام گذاری بر بعضی از بازیکنان از جمله خط حمله تیم های فوتبال مثل msn  یا  mns و " مسی دونا "  چه چیزی را نصیب جوانان  و نوجوانان و حتی نونهالان ما می کند، حال نوع آرایش موها و طرح های رنگی گردن و دست های بازیکنان(ازجمله مسی که چهره وافعی خود را عیان کرد تا از قافله عیاشان عقب نماند) و ... را به آن اضافه کنید - اگر برادر و فرزند شما و بنده با این شکل مضحک در کنار و همراه شما باشند چه احساسی به شما دست می دهد.

این آدم های پولدارِ بی احساسِ پُرروِ بی شخصیت چه چیزی شان برای ما به ارمغان می آورند؟ آیا بی فرهنگی و بی هویتی و ... ثمره آن نیست و خود با دست خویش آن را رواج نمی دهیم؟

بازیکن ما پول کرایه تاکسی ندارد و یا در پرداخت حداقل شهریه 20 تا 30هزار تومانی ماهانه را که همان هزینه اجاره زمین یا سالن ورزشی نمی شود را ندارد بپردازد و یا به قول دوست مربی فوتبال، بازیکن حتی غذای مناسب معمولی را نخورده و با همان تکه نان و اشکنه(غذای ارزان و بی ارزش) آمده که در تمرین بازی کند- آن وقت لباس مسی و رونالدو و نیمار و روبن و ... را تن می کند، موهای خودش و حرکت هایش را کاملاً کپی برداری می کند. تاسف بار اینکه خانواده ها برای راضی شدن فرزندشان حاضر هستند این شرایط را بپذیرند و با آن کنار بیایند.

چه باید کرد؟

به نظر نمی آید درست باشد که نویسنده راه را نشان بدهد. این موضوع مثل به صدا درآوردن زنگ هشدار است، باید سیخک های گیرنده حساس شوند، هر کس جای خودش باشد-مسی و نیمار و ... فقط بازیکنی هستند که دارای خلاقیت وهوشِ ورزشی اند نه چیز دیگر. یاد گرفتن فن خوب است اما الگوپذیری از اینان، کار بسیار نادرست واشتباهی است که رواج یافته است. بیائیم خودمان باشیم...خودمان نه کس دیگر.

برای نمونه بخشی از شخصیت مضحک و سرمایه بیشمار نیمار را مطالعه می کنیم: 

نیمار برزیلی یکی از ستاره های بارسلونا است از ولخرج‌ترین فوتبالیست‌های دنیاست. بریز و بپاش‌های او حدی ندارد. او در بیست و دو سالگی هر آنچه را که بخواهد در اختیار دارد. انواع اتومبیل‌ها لوکس، ویلاهای و خانه‌های گران‌قیمت.

نیمار نیز به خرید ساعت‌ها و جواهرات گران‌قیمت عادت بدی پیدا کرده است و البته در کنار آن به صورت مداوم به مسافرت‌های تفریحی بخصوص در کشورهای مختلف اروپایی می‌رود. او برای این‌که با دوستان خود وقت‌گذرانی کند حاضر است جت اختصاصی کرایه کند و مجهزترین استخر را با صرف هزینه‌ای کلان روی پشت بام ویلای مجلل خود بسازد.

کشتی تفریحی نیمار نیز تمایل بیش از اندازه او را به زندگی تجملاتی نشان می‌دهد البته اختیار بخش عمده‌ای از ثروت نیمار در دست پدرش قرار دارد. بر اساس فهرست مزبور نیمار در بیست و سه سالگی 135 میلیون یورو درآمد دارد که قطعا این میزان از ثروت او در سال‌های آینده افزایش خواهد یافت.

در واقع درآمد او تصاعدی هر سال بالا و بالاتر می‌رود اکنون در این سن کم یکی از ثروتمندان جوان کشورش باشد. با این روند تا سه سال آینده ثروت نیمار به مرز 300 میلیون یورو می‌رسد.

(برای اطلاعات بیشتر از پول و سرمایه هنگفت و عیش و نوش آنان به مقاله بریز و بپاش‌های آقای ستاره به نشانیwww.golestanfc.blogfa.com/post/23   و یا روزنامه جام جم مراجعه نمایید)